Książka Pod osłoną deszczu jest dokładnie typem opowieści jakie lubię u Jojo Moyes. Zakochałam się w lekkości i wiarygodności jej postaci. Moim zdaniem sekret pisarki polega właśnie na tworzeniu wspaniałych bohaterów. Wielowymiarowych, nieoczywistych, prawdziwych. Ludzi, którzy jak wszyscy zmagają się z życiem. Tym razem autorka zabiera nas do dżdżystej Irlandii. Matka, której nie układa się…
Dowiedz się więcej
Wszyscy, którzy lubią epickie, mroczne opowieści z niesamowitą tajemnicą, pokochają książkę Trzynasta opowieść. A jeśli ktoś uwielbia książki o książkach, to już w ogóle, bo o tym także jest ta historia. Mroczne tajemnice Pewna antykwariuszka hobbystycznie pisząca biografie dostaje tajemniczy list od bardzo znanej pisarki, która zaprasza ją do swojej posiadłości. Autorka jest u schyłku…
Dowiedz się więcej
Po raz pierwszy z tytułem Przygody Münchhausena zetknęłam się w Białostockim Teatrze Lalek, który wystawiał sztukę dla dzieci na podstawie opowieści tego zawadiackiego barona. Zachwyciły mnie wtedy jego przygody bo były cudownie absurdalne. Prawdziwy realizm magiczny (bajki!), choć wtedy jeszcze nie znałam tego określenia. Naprawdę nie spodziewałam się, że można aż tak popuścić wodze fantazji.…
Dowiedz się więcej
Chciałabym napisać, ze Bibliotekara to książka niezła. Spodobał mi się opis na okładce, dlatego ją kupiłam. Niestety trochę jej do dobrej oceny ogólnej brakuje, bo samo zebranie anegdotek o pracy w bibliotece, w której ostały się rządy rodem z poprzedniej epoki, nie wystarczyło. W książce panuje duszna atmosfera miejsca zarządzanego przez osoby z tendencją do…
Dowiedz się więcej
Książki Jojo Moyes do tej pory traktowałam jak pewniaki. Niestety Dwa dni w Paryżu sprawiły, że będę podchodzić ostrożniej. To nie jest długa powieść, jak sądziłam, tylko zbiór zbiór krótszych, lub dłuższych opowiadań. Czy ktoś o tym informuje na okładce? Nope. Gdybym książkę kupiła, a nie wypożyczyła, byłabym zła, bo liczyłam na pełnowymiarową historię. Do…
Dowiedz się więcej
O Lispector naczytałam się samych zachwytów. Nastawiłam się więc, że ta książka będzie nie wiadomo jak super. Nie powiem, Opowiadania wszystkie są ciekawe i kompleksowo pokazują jej twórczość, natomiast, w formie grubej książki z krótkimi formami, są także odrobinę ciężkawe. Rozsądkowo zdaję sobie sprawę, że to uczucie wynika ze złudzenia poznawczego. Raz, że nie lubię…
Dowiedz się więcej
Książki Yoko Ogawy to pewniaki pod względem cudownej, lekko magicznej atmosfery i miękkiego języka. Zachwyciłam się Ukochanym równaniem profesora, ale i Podziemie pamięci jest bardzo dobre, choć nieco inne. Autorka pokazuje nam świat w którym znikają rzeczy. Ale nie, że magicznie ciach i nie ma, tylko ludzie przestają ich potrzebować, czy nawet dostrzegać. Tak było…
Dowiedz się więcej
Zbyt głośna samotność rozbudziła sobą moje zainteresowanie już na pierwszej stronie. To tu znajduje się to wspaniałe zdanie o czytaniu: ssaniu zdań jak cukierków, jak likieru aż to kompletnego rozpuszczenia się w ustach, w całym ciele i przenikaniu do najmniejszych komórek. Cudowne! Później nastrój książki się nieco zmienia. Czytelnik dowiaduje się, kto to opowiada i…
Dowiedz się więcej
Mam wielki sentyment do wokalu Nicka Cave dlatego do przeczytania jego debiutu książkowego nie trzeba mnie było namawiać. Gdy oślica ujrzała anioła to nie jest książka nowa. Po raz pierwszy wydana w 1989 roku, w Polsce także się już ukazała, nawet dwukrotnie. Artrage postanowiło ją wznowić po raz trzeci, tym razem wraz z odświeżeniem przekładu.…
Dowiedz się więcej
Czy uważam Myśliwskiego za jednego z najlepszych i moich ulubionych pisarzy? Tak. Czy podobał mi się Widnokrąg? Na to pytanie nie ma prostej odpowiedzi, bo i książka nie należy do najłatwiejszych. Myśliwski w Widnokręgu opowiada historię Piotra, czy tez właściwie sam Piotr opowiada, bo jak zwykle u Myśliwskiego książka jest w pierwszej osobie. Więc Piotr…
Dowiedz się więcej
Książka pt. będzie gorzej ma opinię szokującej. Kilka osób wymieniało ten tytuł jako ważny dla nich z jakichś powodów, czy nawet wpływający na zmianę perspektywy życiowej. I faktycznie, Pelc napisał dzieło, które nie pozostawia czytelnika obojętnym, czy to pod względem samej fabuły, czy antykomunistycznego wydźwięku pomiędzy słowami. Bo …będzie gorzej można czytać przynajmniej na dwa…
Dowiedz się więcej
Po raz pierwszy Sto lat samotności czytałam może z 15 lat temu. Niestety jedyne co zapamiętałam, to wrażenie, że książka mi się podobała. Fabuła zupełnie mi umknęła. Może to i dobrze, bo tym ciekawszy był powrót do tej świetnej mimo wszystko książki, która potrafi wzbudzić mieszane uczucia. Stuletnia historia rodziny Buendìa rozpoczyna się dość spokojnie.…
Dowiedz się więcej
