Lewa ręka ciemności Ursuli Le Guin na pewno nie jest książką, która ma łatwy początek. Autorka rozpoczęła historię ciekawie, ale przez zbyt wiele szczegółów o świecie i bohaterach pierwsze dwadzieścia stron trzeba czytać w dużym skupieniu. Gubiłam się w wątkach i świecie, ale czytałam dalej, bo dręczyła mnie ciekawość. To książka, która jako jedna z…
Dowiedz się więcej
O Lispector naczytałam się samych zachwytów. Nastawiłam się więc, że ta książka będzie nie wiadomo jak super. Nie powiem, Opowiadania wszystkie są ciekawe i kompleksowo pokazują jej twórczość, natomiast, w formie grubej książki z krótkimi formami, są także odrobinę ciężkawe. Rozsądkowo zdaję sobie sprawę, że to uczucie wynika ze złudzenia poznawczego. Raz, że nie lubię…
Dowiedz się więcej
Książki Yoko Ogawy to pewniaki pod względem cudownej, lekko magicznej atmosfery i miękkiego języka. Zachwyciłam się Ukochanym równaniem profesora, ale i Podziemie pamięci jest bardzo dobre, choć nieco inne. Autorka pokazuje nam świat w którym znikają rzeczy. Ale nie, że magicznie ciach i nie ma, tylko ludzie przestają ich potrzebować, czy nawet dostrzegać. Tak było…
Dowiedz się więcej
Zbyt głośna samotność rozbudziła sobą moje zainteresowanie już na pierwszej stronie. To tu znajduje się to wspaniałe zdanie o czytaniu: ssaniu zdań jak cukierków, jak likieru aż to kompletnego rozpuszczenia się w ustach, w całym ciele i przenikaniu do najmniejszych komórek. Cudowne! Później nastrój książki się nieco zmienia. Czytelnik dowiaduje się, kto to opowiada i…
Dowiedz się więcej
Łukjanienko znany jest przede wszystkim z Nocnej i Dziennej straży, moim zdaniem jednak Spektrum jest lepsze. Pomysł jest ciekawszy, świat jest zbudowany z większym rozmachem i jest też to, co lubię, czyli odrobina filozofowania. Główny bohater i ma na imię Martin. Choć nie jest to typowo rosyjskie imię, jest on niewątpliwie stereotypowym Rosjaninem, który załatwia…
Dowiedz się więcej
Grzebałkowska pisze tak, że jest w stanie zainteresować dowolnym tematem. Na przykład po jej książce o Beksińskich zafascynowała mnie historia tej rodziny. Liczyłam na to samo także w przypadku książki Komeda: osobiste życie jazzu i nie zawiodłam się. Muzykę tego rodzaju lubiłam już wcześniej. Zupełnym przypadkiem dostałam kiedyś bilet do filharmonii na Trio Jagodzińskiego. Po…
Dowiedz się więcej
Otworzyłam Mini wykłady o maxi sprawach na wyrywkowym akapicie i wiedziałam, że muszę to przeczytać. Książka ta to zbiór tekstów o wszystkim. Kołakowski w zwięzły sposób podsumowuje zagadnienia filozoficzne, abstrakcyjne, o których się wie, że istnieją, ale zwykle nie ma czasu o nich myśleć jakoś głębiej. To taki trochę bryk omawiający “trudne tematy” z różnych…
Dowiedz się więcej
Autobiografii sprzed II Wojny napisanych własnoręcznie przez osoby z niskiej klasy nie ma zbyt wielu, dlatego Wspomnienia z młodości ubogiej służącej są wyjątkowe. Nie jest to temat wybitnie mainstreamowy, chociaż ostatnio pojawiają się książki próbujące reinterpretować temat i go odświeżać/przybliżać. Nie zmienia to faktu, że to głównie omówienia, a tekstów źródłowych nie ma wielu, bo…
Dowiedz się więcej
Mam wielki sentyment do wokalu Nicka Cave dlatego do przeczytania jego debiutu książkowego nie trzeba mnie było namawiać. Gdy oślica ujrzała anioła to nie jest książka nowa. Po raz pierwszy wydana w 1989 roku, w Polsce także się już ukazała, nawet dwukrotnie. Artrage postanowiło ją wznowić po raz trzeci, tym razem wraz z odświeżeniem przekładu.…
Dowiedz się więcej
Dla Eli (Elżbiety) Sidi Izrael oswojony stał się dopiero po wielu latach mieszkania w tym kraju. W swojej książce autorka opowiada historię niełatwego procesu przyzwyczajania się do różnic mentalnych, języka i wielu innych rzeczy, wyglądających tam zupełnie inaczej niż w Polsce, czy Europie. Łatwo nie było, bo to miejsce kontrastów, gdzie żyje wiele kultur, niekoniecznie…
Dowiedz się więcej
Sieć niebios jest to zarazem pierwszy jak i ostatni tom Opowieści rodu Otori. Można ją czytać jako początek cyklu, bo pod względem fabuły dzieje się wcześniej niż poprzednie części. Jednak wydaje mi się, że lepiej zostawić ją na koniec. To nie jest styl i historia, w której się człowiek zakochuje nagle i nieodwołalnie, a poprzednie…
Dowiedz się więcej
Czwarta część cyklu Opowieści rodu Otori mnie zaskoczyła. Spodziewałam się łagodności, tymczasem Krzyk czapli zaoferował coś innego. I dobrze. Nie mogłam przeżyć emocji, gdy ulubieni bohaterowie po czternastu latach dobrobytu i pokoju na swoich ziemiach, musieli znów zmagać się z zagrożeniem. Przez te lata trochę się pozmieniało w rządzonych przez nich krainach i sam cesarz…
Dowiedz się więcej
